Ondanks dat ik bijna mijn eerste academische jaar bij Brown had afgerond, had ik de foodscene in Providence nauwelijks verkend. Het was al eind april – nog minder dan een maand – maar er stond nog zoveel te doen. Dus toen mijn foodie-vriend en Spoon-fotograaf Jerry Lu het idee voorstelde van een mini-foodtour door Providence, wist ik dat dit mijn kans was. Na zorgvuldig onderzoek (d.w.z. een esthetisch aantrekkelijke regenboogspreadsheet), selecteerden we twee cafés en een restaurant en besloten we begin mei op een mooie lentedag op ons culinaire avontuur te beginnen.
Ontbijt: zusje
Voor onze eerste maaltijd van de dag liepen we naar het noorden door Hope Street naar een klein en huiselijk café met Puerto Ricaanse invloeden. binnenlopen Kleine Zus , werden we begroet door het vers-uit-de-oven bakkerijaroma, vrolijke Latijnse deuntjes en levendige kunstwerken. Dit, gecombineerd met de bedrijvigheid in het café, zorgde voor een gezellige sfeer.
De ontbijt empanada was een bladerdeegschaal van gemiddelde dikte gevuld met ei, gekarameliseerde ui en kaas. De schaal was boterachtig en schilferig en de vulling had de perfecte verhouding ei-ui-kaas. De hartige smaken van de schaal en vulling gingen prachtig samen en brachten mijn smaakpapillen op een reis die ik graag opnieuw zou beginnen.
De dulce de leche kaas met amandelen toonde verder de banketbakkerij van dit café. Net als een amandelcroissant, was de buitenkant schilferig en had een lichte laag gesneden amandelen en kristalsuiker. De binnenkant had een dunne laag roomkaasvulling die de andere suikerachtige componenten bevredigend afrondde. In tegenstelling tot soortgelijke gebakjes die ik heb gehad, was de quesito niet overweldigend zoet en zorgde voor een geweldig ontbijtgebak.
Om in het brunchmenu te komen, de Shakshouka was een rijke tomatenbouillon met twee eieren erin gestoofd, gegarneerd met chimichurri en geserveerd met toast. Dit gerecht had zoveel smaaklagen dat het een beetje overweldigend was, maar een gedenkwaardig kleuraccent was de chimichurri die over de bouillon werd gemotregend, wat een kruidachtige kick gaf aan de allesomvattende tomaat van de shakshouka. Er was ook queso-fresco ingemengd, dat aangenaam mild was met een zachte maar stevige textuur.
Spotlight: Frambozentaart
Met 3 van de 3 geweldige gerechten tot nu toe, dacht ik niet dat het veel beter kon worden, maar de frambozentaart bewees meteen mijn ongelijk. De taart had een korst van donkere chocolade met laagjes frambozenvulling en chocoladeroom, bestrooid met poedersuiker en gegarneerd met verse frambozen. Deze taart bereikte de perfecte balans tussen de bitterzoete, pittige en chocoladeachtige tonen, en de crunch van de korst zorgde voor een mooi textuurcontrast met het gebak. Ik koos dit als spotlight gerecht omdat (spoiler alert!) het zonder twijfel het beste gerecht van de dag was.
Lunch: Aleppo-snoepjes
Op weg naar Ives Street was onze volgende stop Aleppo Snoepjes , een Syrisch café. Het café had een sterke geur van kruiden in de lucht en speelde Syrische deuntjes die werden overstemd door het levendige gebabbel van de cafébezoekers. Er waren veel planten langs de muren en verschillende goudkleurige decors in de kamer. Aan de balie zat een hoekje met versgebakken gebakjes achter het glas.
De peper en lam fatayer had een heerlijk deeg met een pittige peper- en lamsmix. Het deeg zelf was licht en luchtig, met knapperige randen die deden denken aan een zachter pizzadeeg. De smaak van lam was meer ingetogen, gemaskeerd door het zout en de kruiden. De paprika's passen goed in het gerecht en dragen een beetje zuur bij aan het algehele zoutgehalte.
beste plekken om te eten in Portland met een beperkt budget
De wrap met kip shoarma bestond uit een platgestreken pitabroodje vol gekruide gesnipperde kip. De pita was een dun, knapperig laagje en de smaak van de kip deed denken aan een gele curry. Hoewel de kip goed smaakte, merkte ik dat ik wenste dat er meer dan alleen kip in de wrap zat. Er waren eigenlijk augurken, maar ze waren dun gesneden en zo schaars in de vulling dat ik ze helemaal niet proefde. Het toevoegen van wat verse groenten zou perfect zijn geweest om het textuurlandschap te variëren en de wrap minder dicht en verfrissend te maken.
De lange vinger geplette pistache baklava bestond uit dunne krokante deeglagen met een zoete pistachevulling, bedekt met een dun laagje eenvoudige siroop. De siroop maakte het glanzend wat geweldig was voor de presentatie, maar maakte het te zoet. De chocolade klassieke pistache baklava was vergelijkbaar met de vorige baklava, maar had een extra scheutje donkere chocolade die hielp om de suikerachtige elementen af te zwakken.
De Syrische yoghurtdrank was een gezouten yoghurtdrank die anders was dan alle drankjes die ik eerder had gedronken. Het was behoorlijk zuur en het zout kwam er ook sterk door. Dit is een drankje dat ik absoluut niet alleen zou kunnen hebben, maar ik kon zien dat het een aanvulling was op andere hartige en pittige gerechten.
Uitgelicht: Knoflooksaus
De knoflooksaus werd eigenlijk geserveerd met de shoarma-wrap, maar het was verreweg het beste deel van deze culinaire ervaring dat het zijn eigen blurb verdiende. De knoflooksaus was heerlijk zacht en romig zonder al te sterke knoflooksmaak. Het bracht de wrap echt naar een hoger niveau, en het was ook een mooie aanvulling op de fatayer. Ik zou deze knoflooksaus met gewoon pitabroodje graag eten als een eenvoudig, lekker tussendoortje.
Diner: Sakura
Een contrast met de twee cafés, Sakura was meer een restaurantervaring met gedempte verlichting, zwakke muziek en een ontspannen sfeer. Gelegen aan Wickenden Street, was het interieur opgesplitst in drie hoofdgebieden, zodat de stand waar we zaten meer privé aanvoelde en afgesloten was van de andere diners.
beginnend met de voorgerechten, de Miso Soep was erg standaard. De salade was een beetje interessanter, met een lichte zelfgemaakte gemberdressing. Hoewel gewoon, waren de soep en salade een goede verfrissing van het gehemelte.
De katsudon bestond uit een gepaneerde, gebakken varkenskotelet op een bedje van rijst, uien, wortelen en lente-uitjes, besprenkeld met een sojasaus-gearomatiseerde dashi-saus. Dit gerecht was ook vrij standaard; de hartige saus was geweldig met de uien en rijst, maar het varkensvlees was een beetje aan de droge kant.
De nabeyaki udon was weer een ander standaard gerecht, bestaande uit udon noedels in een dashi bouillon gegarneerd met garnalen tempura, wortelen, champignons, ui, viskoekje, lente-uitjes en een eigeel, geserveerd in een aarden pot. De korst op de tempura was lekker licht en de shiitake-paddenstoel was super lekker, nadat hij de bouillon had opgezogen. De noedels waren echter aan de zachtere kant en de soep was minder smaakvol dan verwacht.
hoe weet ik of mijn olijfolie echt is
Spotlight: Verloren controlerol
Een van Sakura's 'Chef's Special Rolls' was de? controlerol verloren , met pittige zalm, komkommer, avocado en tempura vlokken gegarneerd met zalm, tonijn of yellowtail sashimi, gegarneerd met masago en afgewerkt met een zoete teriyakisaus. De afzonderlijke componenten waren allemaal geweldig en werkten goed samen in zowel smaak als textuur. Vooral de stukken met zalm vielen het meest op vanwege het romige, smeltende gevoel dat de andere ingrediënten aanvulde. Als ik zou terugkeren naar Sakura, zou ik zeker terugdeinzen voor de warme voorgerechten en in plaats daarvan meer sushi-broodjes proberen.
Afsluiten
Zo, dat was onze dag! Na zo'n positieve ervaring van deze smaak van de Providence-voedselscène, ben ik zo opgewonden om een diepere duik te nemen en wat meer te verkennen. (Ik zal ook zeker terugkeren naar Little Sister om meer brunchgerechten en gebak te proberen. Dat café was absoluut ongelooflijk.) Hopelijk was deze recensie van onze mini-foodtour door Providence nuttig, en veel succes met je foodie-avonturen!
