Ik had dat nooit gedroomd toen ik begon te schrijven voor een schijnbaar kleine voedselwebsite door studenten voor studenten 3 jaar geleden, dat ik er zo volledig en diep verliefd op zou zijn.
goede plekken om te eten in Houston, Texas
Het was zeker een leerproces - ik leerde WordPress gebruiken, ik leerde dat Oxford-komma's een nee nee waren, ik leerde hoe je geen waardeloze foto's moest maken (shhh, kijk niet naar mijn vroegste recepten).
Ik werkte met mensen die nu tot de absoluut coolste mensen behoren die ik ken: mijn mede-nationale bijdrager Jocelyn Hsu , die nu een lepeladviseur is Becky Hughes , wiens foto's voor mijn zeer standaard zijn Recept voor havermout met chiazaad uit de magnetron zag er goed genoeg uit om opgenomen te worden in een BuzzFeed-verzameling Rachel Williamson , die het nu vermoordt als de Social Media Director bij Spoon HQ en onze lieftallige mede-oprichter Mackenzie Barth , die enkele van mijn eerste artikelen las en een belangrijke rol speelde in mijn leerproces.
Maar behalve dat ik op een andere manier leerde schrijven en mijn liefde voor eten kon uiten, stichtte ik een gezin. Ik vond mensen die net zo gepassioneerd waren over eten, schrijven en de samenleving als ik, maar ook mensen die niet oordelen wanneer ik er een eeuwigheid over doe om de perfecte Insta-opname te maken (want dat zijn ze ook).
En ik vond mijn stem. Nadat ik worstelde met een eetstoornis, schreef ik Dit artikel en stuurde het naar Mackenzie (met Kerstmis van alles - sorry!), zonder te verwachten dat het zelfs maar gepubliceerd zou worden.
Foto door Nancy Chen
Maar het deed. Het kreeg in de eerste paar dagen meer dan 40.000 views, en het e-mails en Facebook-berichten stroomden binnen
Mensen bedankten me niet alleen dat ik dapper was, maar ze vonden zelf ook de moed om hun verhalen met mij te delen. En dat hielp me vooral genezen.
Maar verder deed het schrijven voor Spoon me beseffen wat ik echt graag doe. Ik heb altijd al schrijver willen worden toen ik klein was: ik schreef 'boeken' toen ik 8 was en gaf ze aan mijn leraren om te bekritiseren. Ik schreef gedichten toen ik 10 was en werd gepubliceerd in de kinderafdeling van de LA Times. En, gênant, ik schreef zelfs fanfictie op de middelbare school (niet dat ik je ooit zal vertellen wat mijn pseudoniem is). Ik wilde schrijver worden, maar ik kreeg keer op keer te horen dat het een hobby was, geen carrière.
'Je verdient geen geld. Dus doe het niet '', zeiden de mensen.
Dus ik studeerde marketing. En ik vind het leuk, maar ik merk dat ik altijd weer aan het schrijven ben.
En toch zeggen mensen nee. Ze vinden het niet zo geweldig als ik zeg dat ik schrijf voor een nationale voedselpublicatie. Ze zijn niet zoals ik geobsedeerd door paginaweergaven. Ze worden niet om 3 uur 's nachts wakker en denken aan artikelideeën (en blijven soms wakker om het op hun telefoon te schrijven). Als ik zeg dat ik erover denk om stage te lopen bij een tijdschrift of een carrière in de media na te streven, hebben ze deze blik op hun gezicht: een blik van stil oordeel en stille afkeuring.
GIF met dank aan pinterest.com
Maar ik vraag aan hen, aan u en aan ieder ander die media als een carrière beoordeelt: waarom zou u iemand vragen om te stoppen met het nastreven van een droom?
Het gaat niet om het geld (of het mogelijke gebrek daaraan). Het gaat niet om de roem. Het gaat over het vinden van een stem, over het hebben van een stem. Het gaat erom dat je de kracht hebt om verandering door te voeren door middel van je woorden. Het gaat erom dat je doet waar je van houdt, en anderen ook helpen om te doen waar ze van houden.
Als ik stopte elke keer dat iemand me nee zei in mijn leven, zou ik niet zijn waar ik nu was. Dus wat houdt me nu tegen?
Misschien is het omdat ik jong ben en bang voor de toekomst ben. Misschien is het omdat een deel van mij denkt dat ik misschien, ja, hierin zou kunnen falen. En misschien is het het klassieke verhaal van liefde versus rijkdom: kies je ervoor om je hart te volgen of kies je ervoor om jezelf een veilige baan en leven te garanderen?
GIF met dank aan giphy.com
Ik kijk terug op hoeveel ik ben veranderd (gegroeid) en denk aan alle mensen die ik onderweg heb ontmoet en die hebben bijgedragen aan het vormgeven van mijn schrijven en mezelf: Brooke Hamroff , die me door een voorbeeld heeft geleerd hoe je een succesvolle redactiedirecteur kunt zijn (en hoe je geen waardeloze koppen moet schrijven, holla) Andrea Jacobs , die Renzo en ik hielp bij het starten van onze eigen Spoon-afdeling in Northeastern Sarah Adler , die ons alles heeft laten zien dat je een geweldige CTO zonder hoofdvak in comp sci Dyan khor , die niet alleen een beste vriend en kamergenoot is, maar ook een geweldige artikelmedewerker en elke persoon in ons Northeastern Spoon hoofdstuk , voor het helpen opbouwen van deze gemeenschap van gelijkgestemde mensen.
hoe verft u uw haar met kool-aid
Ik kijk terug en denk aan alle geweldige kansen waaraan ik heb kunnen deelnemen dankzij Spoon, van de Brainfood Conferentie in NYC, naar de Spoon Member Summit bij Spoon HQ, om naar Sacramento te worden gevlogen voor de Californische walnoot Harvest Tour ... de lijst gaat maar door.
Dus hier is een bedankje aan iedereen die me op deze reis heeft gesteund. Hier is voor iedereen die me 'ja' zei terwijl alle anderen me 'nee' zeiden. Hier is voor de familie die ik heb gevonden, voor de vrienden waarvan ik zeker weet dat ik ze zal blijven ontmoeten. Ik weet niet of ik een carrière in marketing, of in schrijven, of in beide zal nastreven, maar nu weet ik dat wat ik ook kies, ik de kracht heb om het na te streven.
Laat uw passie niet buiten beschouwing, omdat iemand u vertelt dat u er geen geld mee verdient. Of het nu gaat om koken, schrijven, acteren of iets anders, als je er van houdt, weet dan dat het oké is om het na te streven.
GIF met dank aan Tumblr.com
Zoals Jessie J zo wijs zegt: 'Het gaat niet om het geld, geld, geld.'
