Nu ik aan mijn eerste semester terug begin in Bowdoin, nadat ik afgelopen voorjaar in Dublin aan het Trinity College in het buitenland heb gestudeerd, ben ik me er constant van bewust dat ik niet val in het stereotype van de 'onaangename senior terug uit het buitenland'. Ik zou mezelf graag zien als het soort persoon dat volledig aanwezig kan zijn waar ik ben, en ik ben op mijn hoede om in kuilen van nostalgie te vervallen waar ik niet uit zal kunnen klimmen. Het nadeel hiervan is dat ik vaak de vermelding van mijn semester in het buitenland helemaal vermijd, tenzij direct gevraagd (wat dan leidt tot de onvermijdelijke uitwisseling - van 'Hoe was het in het buitenland?' en 'Het was geweldig!' - dat vat niet helemaal samen de ervaring van vier maanden in Dublin wonen). De waarheid is dat ik niet echt weet waar ik moet beginnen bij het samenvatten van de ervaring: concentreer ik me op een bepaald hoogtepunt? Duik ik in mijn lessen, mijn kamergenoten of misschien de reizen die ik door Ierland heb gemaakt? Maar als je me echt op gang brengt in een gesprek over mijn semester, merk ik dat wanneer ik mijn hoofd pijnig voor verhalen, de verhalen die naar voren komen meestal te maken hebben met het voedsel dat ik heb gegeten.
Een belangrijke disclaimer: Ierland is geen bestemming voor fijnproevers. Tenzij je echt van gebakken vis houdt en? Guinness (begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op Guinness - en niet alleen omdat ik bang ben dat de Ieren me niet meer binnen zullen laten als ik iets anders zeg), de aantrekkingskracht van Ierland heeft veel meer te maken met de landschap en de geschiedenis dan de culinaire scene.
hoeveel suiker zit er in een blikje cola
Maar ook als “ Iers eten ” valt een beetje tegen, Dublin is een bruisende stad met een eigen levendige, internationale keuken. Omdat ik nog nooit echt in een stad heb gewoond, was ik constant verrast en opgetogen over het enorme aantal en de verscheidenheid aan voedselopties bij elke beurt. Ik ben opgegroeid in de uiterste buitenwijken van Los Angeles, wat betekende dat ik toegang had tot fenomenaal eten uit elke keuken die je je maar kunt voorstellen - als ik 45 minuten op de 210 snelweg zou rijden. (Dat is naar Noordoost L.A.; voeg een uur, of twee of drie toe in het spitsuur, om in Santa Monica te komen.)
In Dublin daarentegen was alles binnen handbereik. Ik woonde in de Liberties, aan de zuidkant vlakbij het stadscentrum. Tijdens mijn dagelijkse wandeling van 20 minuten naar Trinity ben ik waarschijnlijk honderden restaurants, pubs en 'afhaalrestaurants' gepasseerd, zoals ze zeggen aan de overkant van de vijver. Dublin heeft zeker zijn scene voor high-end restaurants, maar als student met een serieus budget (Dublin wordt consequent gerangschikt als een van de duurste steden in Europa, wat ik kan bevestigen), was ik veel meer geïnteresseerd in de goedkope lunch vlekken.
Ongeveer twee of drie dagen per week bevond ik me een hele dag op de campus zonder voldoende tijd om terug te gaan naar mijn appartement voor de lunch. Als ik een meer toegewijde chef-kok was, had ik misschien geprobeerd om maaltijden voor deze dagen van tevoren te bereiden en tupperware naar de campus te brengen. In plaats daarvan dwaalde ik meestal door het stadscentrum op zoek naar een goedkope - en smakelijke - lunch die ik mee kon nemen naar de campus. Het werd uiteindelijk een soort spel voor mij: hoe kreeg ik de meeste smaak voor de laagste kosten? Ik zou mezelf nog meer uitdagen door voor die dag maar een biljet van vijf euro mee te nemen, waardoor ik me aan een budget moest houden.
kleur je haar met kool-aid
In het begin was ik er niet erg goed in - ik zou mijn toevlucht nemen tot kant-en-klare vegetarische wraps bij de plaatselijke Tesco (die, voor 3,99 inclusief chips en een drankje, zeker niet slecht zijn), maar naarmate ik Dublin beter leerde kennen, verbeterden mijn eetervaringen dramatisch. Door sociale media te scouten, aanbevelingen van vrienden te vragen en uitgebreid te afluisteren, vond ik mijn weg naar een paar plekken die snel favorieten werden.
Ik keerde regelmatig terug naar Umi Falafel op Dame Street, precies tussen mijn appartement en campus, waar ik een fervent fan werd van het Palestijnse broodje Falafel: pitabroodje absoluut tot de rand gevuld met knapperige falafel, hummus, tomaten, aubergine (of aubergine, mijn slecht), peterselie en - het beste van alles - tonnen augurken. Voor zeven euro scoort dit hoog qua smaak tot kostenverhouding.
Een andere vaste favoriet was Mama's Revenge Burrito Hut, direct aan de rand van de campus van Trinity. Burrito's zijn verrassend populair in Dublin, en ik ben getuige geweest van debatten die grensden aan schreeuwende wedstrijden over welke burrito-plek in de stad het beste is. Pablo Picante is goed, maar ik blijf bij de vijf euro studentenprijs voor een vegetarische burrito bij Mama’s. Gevuld met rijst, bonen, zoete aardappelen, paprika, uien, kaas en, als je net als ik bent, veel hete saus , er is geen beter goedkoop comfortvoedsel voor die regenachtige dagen in Dublin.
geweldige plekken om te eten in San Jose
Het beste van deze missie was echter dat ik uiteindelijk routines kon ontwikkelen in een onbekende stad. Ik kwam naar Dublin zonder iemand te kennen en absoluut doodsbang om door een nieuwe plaats te navigeren; en hoewel ik veel mensen ontmoette via mijn programma en in mijn lessen, waren de kleine hoekjes waar ik een of twee keer per week stopte, waardoor de stad uiteindelijk als thuis voelde. Er was geen beter gevoel dan de barista's in mijn favoriete coffeeshop of de koks bij Mama's die me herkenden als ik langskwam voor een drankje of een hapje. Hoewel ik hoop dat ik binnenkort naar Dublin kan terugkeren en naar al deze plaatsen kan terugkeren, was deze missie om veel grotere redenen waardevol. Ik heb nu zoveel meer vertrouwen in mijn vermogen om overal waar ik in een huis terechtkom te maken - er is tenminste altijd een gemeenschap rond eten.
