In 1957 vervaagde een man genaamd William Mitchell de grens tussen voedsel en wetenschap volledig toen hij een van de meest tot nadenken stemmende snoepjes in de geschiedenis creëerde: Pop Rocks. Je hebt ze misschien geprobeerd, maar voor het geval je dat nog niet hebt gedaan: Pop Rocks zijn kleine pakjes suikersteentjes die knappen en sissen als je ze op je tong legt. Voor sommigen kan dit traumatisch zijn.
Heb je je ooit afgevraagd hoe deze explosieve kleine snoepjes werken? Voor het geval dat, hier is een uitleg van mij, uw wetenschapsexpert (AKA een persoon die het Octrooi van Pop Rocks
Pop Rocks zijn een soort van vaste frisdrank, dus laten we daarmee beginnen. Frisdrank is bruisend omdat koolstofdioxide (COtwee) gas wordt onder hoge druk in de siroop en het watermengsel van de frisdrank geperst.
Foto door Sarah Strong
Bij het maken van Pop Rocks, hoge concentraties COtweeworden onder extreem hoge druk in hete gesmolten suiker geperst. Die druk wordt gehandhaafd terwijl de suiker afkoelt en stolt. Bij een bepaalde temperatuur valt de suiker uiteen in kleine 'rotsen' die nog steeds een hoop piepkleine belletjes CO bevattentwee, klaar om te ploffen zodra je speeksel de suikermatrix oplost en vrijmaakt. Cool toch?
foto door Sarah Strong
Pop Rocks werd stopgezet in de jaren tachtig vanwege een gebrek aan interesse van de consument. (Of vanwege de angst van de consument. Het is algemeen bekend dat als je Pop Rocks met frisdrank inslikt, je maag zal ontploffen.) Volgens Dit artikel over de geschiedenis van Pop Rocks, wisselden de rechten op het wetenschappelijke recept achter dit koolzuurhoudende snoepje een paar decennia in handen voordat ze weer in handen kwamen van de oorspronkelijke fabrikanten. Dus nu, als je de voedingswetenschap zelf wilt ervaren, kun je Pop Rocks vinden in retro-snoepwinkels zoals Canditopia , dat net is geopend in het centrum van New Haven.
