Ik kon altijd alles eten. Met een stalen maag zou ik consumeren wat ik maar wilde en de rest aan mijn spijsvertering overlaten om erachter te komen. Maar met een familiegeschiedenis van IBS (Prikkelbare darmsyndroom) en andere spijsverteringsproblemen, wist ik dat ik niet altijd zoveel geluk zou hebben.
Rond mijn tweede studiejaar begon ik te worstelen met mijn spijsvertering. Ik kon niet meer eten wat ik wilde en voelde me daarna goed. Het leek zelfs alsof mijn lichaam niet gelukkig was, wat ik ook at.
Voortdurend opgeblazen en ongemakkelijk, begon ik steeds meer gefrustreerd te raken door mijn lichaam. Voedsel werd de vijand en we waren constant in oorlog. Ik dacht dat ik alle goede dingen atveel fruit, groenten, volle granen en eiwitten. Wat ik me niet realiseerde, was dat het niet was wat ik at, maar hoe ik het at, waardoor mijn spijsvertering averechts werkte.
GIF met dank aan giphy.com
Toen ik steeds meer vastbesloten raakte om het ongemak en de ergernis weg te nemen die na elke maaltijd leken te volgen, besloot ik het heft in eigen handen te nemen en manieren te zoeken om de strijd over mijn spijsvertering te winnen.
Ik ontdekte een praktijk die bekend staat als 'Voedselcombinatie', zoals uitgelegd in het boek van Jolene Hart, Eet vrij Deze theorie concentreert zich op hoe u uw voedsel koppelt, rekening houdend met de tijd om te verteren en enzymen die nodig zijn om te verteren. Het komt erop neer drie algemene regels
Kip en zetmeel zijn vijanden
Foto door Jocelyn Hsu
Kip of pasta? Kies maar. Als je eiwitten en zetmeel samen eet, hebben ze de neiging elkaar te neutraliseren en de spijsvertering te vertragen. Eiwitten hebben verschillende zuren in de maag nodig en het kan tot drie uur duren om ze te verteren, terwijl koolhydraten onmiddellijk beginnen af te breken wanneer ze in contact komen met alkalische enzymen in de mond.
Als je ervoor kiest om zoiets als spaghetti bolognese te eten, kost je lichaam veel energie om te verwerken, dus als je merkt dat je steeds moe wordt na het nuttigen van dergelijke maaltijden, probeer dan je eiwitten en koolhydraten grotendeels gescheiden te houden en kijk hoe je lichaam reageert.
Groenten zijn altijd vrienden
Foto door Jenny Georgieva
Heeft je moeder je dat niet altijd verteld? Vooral niet-zetmeelrijke groenten (zoalsbladgroenten) omdat ze goed verteren in een zure of basische omgeving. Meng ze met eiwitten of zetmeel en zorg ervoor dat je ze kookt voor een nog betere spijsvertering. Probeer zetmeelrijke groenten (je zoete aardappelen, pompoen, erwten) te bewaren voor zetmeelrijke maaltijden, aangezien ze dezelfde enzymen nodig hebben als typische koolhydraten om te verwerken, maar zo niet.
Vruchten zijn voor altijd alleen
Foto door Kirby Barth
Fruit verteert snel, dus door het in je maag te laten afkoelen achter voedsel dat te lang duurt om te verteren, kan het een opgeblazen gevoel veroorzaken. Probeer 30 minuten voor een maaltijd of twee uur erna fruit te eten. Als je meer manieren nodig hebt om aan je dagelijkse portie fruit te komen, bekijk dan deze recepten.
Ik was bereid om alles te proberen, ondanks een beetje scepsis voor een theorie die me vertelde dat ik geen fruit moest eten wanneer ik maar wilde. Nadat ik echter had geleerd over het combineren van voedsel en het maken van mijn maaltijden rond deze regels, ervoer ik bijna onmiddellijk een gekke opluchting.
Door het idee van voedselcombinatie in mijn dieet te implementeren, heeft mijn spijsvertering een welverdiende pauze gekregen en ben ik beter uitgerust om maaltijden te verwerken die ik consumeer en die niet aan deze richtlijnen voldoen.
waarom krijg je een katoenen mond na het roken van wiet
Hoewel het volgen van de regels voor het combineren van voedsel een enorme belasting van mijn spijsvertering heeft genomen en me zoveel meer energie heeft gegeven, is het zeker niet iets dat strikt moet worden gevolgd. Bij goed eten draait het allemaal om balans , dus door het voedsel te eten waar ik van hou, maar ook door deze richtlijnen in gedachten te houden, heb ik eindelijk de strijd tegen mijn spijsvertering gewonnen.
