Een van de gedachten die bij me opkomen als ik de 'Chinese kipsalade' bestel die ik mee naar huis neem voor het avondeten, is dat ik hoop dat mijn server me niet ziet en probeer een verband te leggen tussen mijn keuze aan salade en mijn race. In mijn hoofd beargumenteer ik: “Ja, ik ben Aziatisch. Nee, dat heeft niets te maken met het feit dat ik de salade heb besteld die beweert ‘Chinees’ op het menu te staan. ''
Ja, het is zo belachelijk als het klinkt.
GIF met dank aan giphy.com
Minder belachelijk zijn de gedachten die ik heb als ik ga zitten en begin te steken in de stukjes kip en groenten in mijn plastic afhaalbakje. Allereerst, wat heeft het label 'Chinees' eigenlijk te maken met de salade die ik eet? Is het het feit dat de ingrediënten van de dressing sesamolie en sojasaus bevatten? Is het vanwege de ingeblikte mandarijn- sinaasappels die slap tussen de lagen sla zitten? Ik pauzeer even in teleurstelling als ik me realiseer dat ik letterlijk een vorm van culturele toe-eigening aan het consumeren ben.
Onlangs kwamen studenten van Oberlin College naar soortgelijke conclusies met het eten dat in hun eetzalen wordt geserveerd Hoewel het aanbod was geïnspireerd door goede bedoelingen (hallo, culturele diversiteit), ontdekten mijn collega's bij Oberlin dat hun eetzalen sterk verkeerd vertegenwoordigde versies van culturele gerechten serveerden. Als reactie hierop hebben nationale mediakanalen het nieuws opgepikt, waarvan sommigen dat snel deden voeg een kleinerende opmerking toe aan de acties van de leerling en het afstemmen op het trending argument over universiteitsstudenten die te gevoelig zijn en zich te veel zorgen maken over politieke correctheid.
GIF met dank aan giphy.com
Het eten zelf is niet het teleurstellende deel. Mijn salade is heerlijk (maar ik kan niet instaan voor eten in de eetzaal). Wat teleurstellend is, is hoe gemakkelijk het is om een culturele omschrijving te geven aan een voedselproduct dat vaag is geïnspireerd door de cultuur waarnaar het is vernoemd. Als je erover nadenkt, de 'Chinese' of 'Oosterse' kipsalades die je zo nu en dan tegenkomt bij verschillende eetgelegenheden, hebben weinig te maken met China, Chinees eten of zelfs Azië als geheel.
Het probleem is niet ingewikkeld. Simpel gezegd, waarom zou je een gerecht bestempelen als een cultureel element als dat niet het geval is? In het geval van Oberlin College is een bánh mì-achtige sandwich slechts een sandwich met varkensvlees, terwijl mijn 'Chinese kipsalade' slechts een kip-citrussalade is. Geschokt? Dat hoeft niet.
GIF met dank aan giphy.com
De onderliggende implicaties van culturele verkeerde etikettering zijn groter. Een verkeerde voorstelling van culturele gerechten kan voor sommigen inderdaad een klap in het gezicht zijn. Voedsel is een belangrijk onderdeel van elke cultuur, zowel rijk aan historische als, voor degenen die zijn opgegroeid met een bepaalde culturele achtergrond, met familiale verenigingen. Een verkeerde voorstelling van zaken van cultureel voedsel is nog maar het begin van hoe voedsel kan leiden tot verkeerd omgaan met cultuur, zoals de groeiende trend dat restaurants cultureel voedsel dat misschien gerimpelde neuzen en kokhalzen van walging heeft gebracht in het niet al te verre verleden.
Hoewel het enige bewuste inspanning kan vergen, aangezien we steeds meer etnisch voedsel blijven consumeren en verheerlijken, het is mogelijk om zowel te genieten van wat we eten als om te respecteren waar het vandaan komt. Veramerikaniseerd Aziatisch eten kan een geweldig schuldig genoegen zijn en de kans is groot dat het bord pasta dat je bestelt bij het Italiaanse restaurant in de buurt of de spaghetti van je moeder behoorlijk anders zal zijn dan wat een Italiaans restaurant in Italië je van dienst zal zijn.
Er is echter een dunne lijn tussen het toe-eigenen van cultureel voedsel en het creëren van iets geheel nieuws en verbazingwekkends, zoals de taco's die worden geserveerd met Roy Choi's beruchte Kogi vrachtwagens vooral als de culturen in kwestie een geschiedenis hebben van sociaal gemarginaliseerd zijn.
Foto door Vicky Nguyen
Zeker, misschien maken de studenten van Oberlin ruzie over culturele toe-eigening, terwijl het eigenlijk gewoon de waardeloze kwaliteit van het eten in de eetzaal is waar ze kritisch over zouden moeten zijn. Maar waarom zouden we genoegen moeten nemen met waardeloos eten in de eetzaal, laat staan de slechte pogingen om dit voedsel cultureel divers te maken?
Of het nu gaat om ondermaats eten in de eetzaal of bougie-menu-items van 'die ene echt populaire plek', de manier waarop we cultureel voedsel serveren, maakt allemaal deel uit van hoe we de rol van verschillende culturen binnen onze gemeenschappen waarnemen en versterken.
GIF met dank aan giphy.com
Dus, wat zullen we doen? Ga op zoek en ervaar al het eten. Als je de kans krijgt, probeer dan alles - of het nu in de verschillende culturele enclaves is die gigantische steden als LA of NYC verspreiden, de lokale moeder- en popwinkels met de immigranteneigenaren die liefdevol hun favoriete gerechten uit het thuisland opdienen, of de innovatieve etablissementen die serveren de coolste mash-ups van buitenlandse gerechten waar je nog nooit van hebt gehoord.
Maar het allerbelangrijkste: zorg ervoor dat u de verhalen achter deze voedingsmiddelen opzoekt terwijl u dit doet. Of het nu is door uw volwassen vriend die wat er op het menu staat mee te slepen naar het avondeten of door een snelle Google-zoekopdracht op uw smartphone uit te voeren, er is geen einde aan wat u kunt leren.
Voel je ten slotte niet verplicht genoegen te nemen met slechte bánh mì.Laten we nu gaan eten.
GIF met dank aan giphy.com
